سرزمین مادری

جوانمردى آبروها را پاسبان است و بردبارى بى خرد را بند دهان و گذشت پیروزى را زکات است و فراموش کردن آن که خیانت کرده براى تو مکافات ، و رأى زدن دیده راه یافتن است ، و آن که تنها با رأى خود ساخت خود را به مخاطره انداخت ، و شکیبایى دور کننده سختیهاى روزگار است و ناشکیبایى زمان را بر فرسودن آدمى یار ، و گرامیترین بى‏نیازى وانهادن آرزوهاست و بسا خرد که اسیر فرمان هواست ، و تجربت اندوختن ، از توفیق بود و دوستى ورزیدن پیوند با مردم را فراهم آرد ، و هرگز امین مشمار آن را که به ستوه بود و تاب نیارد . [نهج البلاغه]

پارسی بلاگ
قالب وبلاگ
قالب های سیلور سون

بازدید امروز: 18
بازدید دیروز: 10
کل بازدیدها: 124698

اینجا ایران است

 

اینجا ایران است.سرزمین دلبستگی ها.سرزمین مهرها و آیین ها.اینجا ایران است.نقطه ثقل عشق و عقیده و ایمان. ایران سرزمین مادری من است.سرزمین اجدادی من،سرزمین تاریخی که حماسه هایش را بهار فریاد میزند. اینجا نقطه آغاز همه افتخارات است.اینجا سرزمین سنگ هایی است که تاریخ این دیار را بر خود حک کرده اند.ایران زمین خانه ای است که هر روز افتخار می آفریند.کوچه هایش همیشه عطر یاس و خاطره دارند و کودکانش به این همه جاودانگی بر خود می بالند.اینجا سرزمین مردان و زنان کرد و لر و بلوچ و گیلک و آذری است.سرزمین مردمانی که به وطن خود که جایگاه تمدن و عرفان و عشق است می بالند. اینجا سرزمین تمدن و آزادگی است. سرزمین پاکی و صداقت که نور و نیایش از ازل در مدارس بود و چشمه های روشن صدا،از دامن کوه البرز و زاگرس می جوشید تا دل ها را به زلالی و بی کرانگی پیوند دهد. درود خدا بر تو باد که در کتاب تاریخ نام و نشانت را با نور نوشته اند و جاودانگیت را با عشق امضا نموده اند.دامان مادرت سبز و پر طراوت باد که کبوتروار،پر پروازت داد ای فرزند خورشید ای سرزمین جاودانه من ای ایران.

My home, Iran
Here is Iran, the land of interests, the land of affection and ceremonies, here is Iran. The love exertion, belief and trust point. Iran is my maternal land, my ancient"s land, the historic land where its epics shout the spring. Here is the start point of all honors. Here is the land of the stones carving the history of this land on themselves. Iran is the ground of a house where makes honors each day. Its alleys have the perfume of forsythia and memory. And its children boast of this eternity. Here is the land of Kordish, Lorish, baluchi, Gilaki, and Azari men and women. The home of people who boast of their home, where is the house of civilization, gnosis and love. Here is the land of civilization and liberality. God"s salutation be upon you that your name and sign are written in history book by glory, and your eternity is signed with love. Be succulent your mother"s skirt that pigeon like gave feathers of flight to you, O offspring of sun, O my eternal land, O Iran.

 

کلمات کلیدی: سرزمین مادری، پست شماره 7، اینجا ایران است

  دوستت دارم ای سرزمین مادری‌
باید سپاسگذار تو باشم که به من یاد دادی زبان اجدادم را فراموش نکنم / باید سپاسگذار تو باشم که به من آموختی غرش برنوی پدرم را از یاد نبرم / باید سپاسگذار تو باشم که به من آموختی چون سیمره با اسب بتازم / مگر سیمره از کسی اجازه می‌گیرد برای جاری شدن!

دوستت دارم سرمین مادری‌ام

 ساده بودم که احساس می‌کردم

ترا از یاد می‌برم

گریه می‌کنم تو با منی

می‌خندم تو زیباترین واژه‌ها را نثارم می‌کنی

می‌رقصم تو سرچوپی‌کیش رقص‌هایم می‌شوی

باید سپاسگذار تو باشم که به من یاد دادی زبان اجدادم را فراموش نکنم

چرا بعضی دوست دارند دور بمانند از ادامه پدران‌شان

باید سپاسگذار تو باشم که به من آموختی چون سیمره با اسب بتازم

چون مله کوه بر بالین رومشکان آرام بگیرم

مگر سیمره از کسی اجازه می‌گیرد برای جاری شدن

باید سپاسگذار تو باشم که به من آموختی غرش برنوی پدرم را از یاد نبرم

باید سپاسگذار تو باشم که به من آموختی پدر را ببینم

که در خیال طراوت باران گندم‌هایش را وزن می‌کند

و مادر در نگاه خیس باران اشک‌هایش را

و دختران ایل عشق‌هایشان را که از ترس در کنج یخدان دل‌شان مخفی کرده‌اند،

در تهران همه چیز را دیدم، طعم غذاهای ایرانی و اروپایی را تجربه کردم

عریانی عطرهای فرانسوی را لمس کردم

اما دیدم طعم «برساق» و بوی گل «باوینه» تو چیز دیگری است.

کلمات کلیدی: سرزمین مادری، پست شماره 3

«هرگز به فکرتان رسیده که این سرزمین مال ماست»
اینبار با طرح پرسشی از تو نوشته ام را آغاز می کنم ....
می خواهم بدانم ....تو به من بگو که چه می شود یکی آن می شود که تو را در کوچه باغ هایی از سنگفرش عشق  دنبال می کند تا باتومی حواله ات کند و یکی آن می شود که خود را سنگفرش تو می کند تا مبادا پاهایت از گرمای سنگ ها دمی آزرده شود.....
به من بگو از آنانی که پدرت را برای خواستن نان شلاق زدند و به جای نان  به ژرفای چشمانش شرمندگی بخشیدند. بگو؛ از غمهای او بگو  و از ناله های شبانه ی مادرت....
از عزتی ها برایم بگو ....از لبخندش .....از آوازش و از آغوشش..... تنگ؛ تنگ....
آخر می دانی فرزاد ؛در این دیار،  همه تو را به باد کتک می گیرند ؛ تنها تو نیستی  که  اینجا ؛ نزدیک به من زندگی ....زندگی که چه بگویم .... بهتر آنست که بگذریم....آری ... اینجا را می گویم. ...خانه ی تازه ات زندان گوهردشت......
راستی اینجا بهتر است یا کمر کش های زاگرسمان؟ اینجا آسمان آبی تر است یا  دشت های زاد گاه تو؟ من هرگز به زادگاه تو نیامده ام اما این را می دانم آنجا شیر زنانی دارد که به فرزندان خود یاد می دهند کا با زمینشان سخن بگویند ....آنجا دلاور مردانی دارد که پیوندی نا گسستنی با آسمان دارند....
هیچ می دانی تو آنچنان به من نزدیکی که من هر شب  آوازهایت را می شنوم ؟
 چه خیال می کنی ؟
تصور کرده ای که اگر دیوارهای زندانت بلند است ؛ من اینجا صدایت را نمی شنوم؟
فرزاد ؛ فرزاد کمانگر ؛ دوست من ؛ هم رزم من ؛ هم میهن من ..... به باورم  سوگند اگر دیوارهای زندانت را تا آسمان هفتم بکشند باز من اینجا به وضوح آیینه صدایت را می شنوم ، من از همین جا سفره ی نیم تکه ات را می بینم .....با تو سخن می گویم ....چشمانت را به مکاشفه می نشینم  .....تا شاید اهدا کننده عضوی ؛ قلب خود را در پس این دیوارها ی سیاه پر از کینه؛ درون سینه ی زندانبانت قرار دهد ....قلبش دیگربار به تپش در آید .... با ما بر سر سفره ی نیم پاره ات بنشیند  و از دستان پاره و خون آلودت که هنوز هم با تمام کتک ها و توهین ها عطر عشق و آزادی را فریاد می زنند لقمه ای از مهر گیرد ؛ بر دهان بگذارد و خدایش را به سپاس نشیند.
من امیدوارم ؛ هنوز هم به سان تو امیدوارم..... هنوز بغض گلویم خفه ام نکرده است.....اگر آنجایی  من به تو نزدیکم..... راه برو...با زمینمان سخن بگوی... من اینجایم ، من آوازت را می شنوم .....با من سخن بگو.....

کلمات کلیدی: سرزمین مادری، پست شماره 2